Een ontnuchterend beeld van Parijs Winkelen voor Hermès, Chanel en meer

Om Audrey Hepburn te parafraseren: winkelen in Parijs is altijd een goed idee. De Lichtstad is tenslotte een veelgeprezen winkelstad, waar toeristen en locals onder meer genieten van mode. Pagina’s na pagina’s worden geschreven in reisgidsen, tijdschriften en websites over de beste winkels om te winkelen, straten om te slenteren en dergelijke.

Maar het roept allemaal één essentiële vraag op: is het leuk?

Slenteren over de Champs of Ave. Montaigne (geen luxe boetieks langs de Seine) arm in arm met je geliefde, knabbelend (of niet) aan die chocoladecroissant, vult de romantische fantasie van menig tripje naar Parijs. Een bezoek aan de woonboetieks van Hermès, Coco Chanel en Christian Dior, jezelf zien versierd met couture, of in ieder geval confectiekleding, van deze topmerken, maakt deel uit van de droom.

Helaas kan de realiteit heel anders zijn. Na meer dan twee jaar van opgekropte reislust, zit de stad vol met toeristen. En winkelend publiek.

Amerikanen trekken deze zomer naar Europa (ondanks exorbitante vliegtickets) en profiteren van de sterke dollar ten opzichte van de euro. De grote winnaars zijn echter luxe topmerken als Hermès en Louis Vuitton. Beiden rapporteerden verrassend sterke financiële resultaten voor de eerste helft van 2022, ondanks economische zorgen en aanzienlijke gezondheidsbeperkingen in China.

Lees meer over dit onderwerp:

Een klassieke Chanel-flap kopen bij het vlaggenschip in Parijs en de besparingen

Implicaties voor winkelen voor de naderende pariteit van de dollar en de euro

Printemps in Parijs: mijn Goyard-tips, onthullingen en ervaringen

“Uitzonderlijke” financiële resultaten van Hermès voor de eerste helft van 2022

LVMH blijft financieel stijgen ondanks vertraging in Azië

Als gevolg hiervan geeft de winkelervaring in Parijs de laatste tijd een nieuwe betekenis aan de term ‘modelijn’. Niet verwijzend naar een bepaalde collectie, maar naar lange wachtrijen in of binnen boetieks. Deze lijnen worden gemeten in uren en niet in minuten.

Erger nog, de hele ervaring is een beetje minder Frans dan de Franse Revolutie. Alleen de special mag dineren of winkelen. De rest kan cake eten of de spreekwoordelijke mode-guillotine onder ogen zien – buitengesloten van luxe topartikelen. Ondanks vrijheden met de historische feiten, begint men de wortels van de opstand te begrijpen.

Op een heel simplistisch niveau, het woord luxe impliceert een speciale en hoogwaardige behandeling. Een staat van groot comfort en extravagant leven, zegt een online woordenboek-app. Niets over urenlang in de rij wachten past bij die definitie. We wachten bij de afdeling Motorvoertuigen, bij de supermarkt (of Costco), maar dan voor luxe boodschappen. Ernstig???

In Parijs betekende winkelen in de eerste week van juni echter wachten bij Hermès, Chanel, Louis Vuitton, Dior en Goyard. Niet zo’n blije verwachting van een speciale aankoop. In plaats daarvan was het fysiek vaak onmogelijk om te winkelen waar en wanneer je maar wilde.

Zoals eerder geschreven, liet de Goyard-winkel op Saint Honoré klanten regelmatig twee uur buiten op straat wachten. Online aanvragen voor een afspraak werden niet beantwoord. Eerlijk gezegd is de boetiek klein en niet geschikt voor het doorbladeren van menigten. Aan de andere kant moet er toch een betere manier zijn.

Lezen: Printemps in Parijs: My Goyard Tips, Reveal en Experience

Shoppers bij verschillende Louis Vuitton- en Dior-boetieks (beide onder de LVMH-paraplu) stonden buiten totdat de beveiliging hen binnenliet. De Chanel-boetieks werkten meestal iets anders omdat men naar binnen kon, maar om verkoopassistentie voor tassen of schoenen te krijgen geplaatst op een lijst die ook meer dan een uur liep. Anders gezegd, men mag wel bladeren, maar niet kopen.

En dan is er natuurlijk Hermès. Soms stonden er korte rijen buiten de boetiek, vooral bij de locatie Georges V. Meestal kon men echter de boetiek binnengaan. Kopen was een ander verhaal.

Snelle verkoopondersteuning voor populaire categorieën zoals schoenen, riemen en sjaals was moeilijk toegankelijk. De schoenenafdeling werkte met een virtuele lijn; geef je naam en wacht. Andere producten vereisten agressie om hulp te vinden – en sommige klanten handelden, laten we zeggen, zonder genade.

En dan was er nog het handtas-dilemma. Het lijkt erop dat bijna iedereen een tas van FSH wil en vooral een Birkin of Kelly. Maar door de manier waarop het proces werkt, kun je helemaal geen handtas kopen zonder een lederen afspraak. We hebben het niet alleen over quotatassen; elke handtas, leer of niet.

Shoppers die op zoek zijn naar tassen, worden direct doorverwezen naar het online afsprakensysteem. U meldt zich aan om een ​​afspraak voor de volgende werkdag aan te vragen. Simpel genoeg, toch? Nou, niet precies. Even voor de goede orde: zeven pogingen om online een afspraak te maken mislukten allemaal.

Dit online boekingssysteem is de poging van Hermès om lange rijen buiten de boetieks te elimineren. Misschien is het ook een poging om het systeem te democratiseren. Het werkt gewoon niet. Niet alle shoppers zijn gelijk, zelfs niet in dit zogenaamd blinde loterijsysteem.

Omdat, niet verrassend, sommige mensen altijd kunnen winkelen. Het was dus niet schokkend om te zien hoe Michael Coste een glamoureuze shopper met een krokodil Birkin begroette op het FSH-moederschip, hem hoorde informeren naar haar verblijf in Hotel Costes, voordat hij haar meenam naar een privékamer, ongetwijfeld vol met quotabag-opties. Misschien is dat het geheim: een kamer in Hotel Costes, maar op de een of andere manier betwijfelen we het.

Dat wil niet zeggen dat anderen geen afspraken krijgen. Misschien heb je het geluk dat je een verkoopmedewerker hebt bij een van de winkels die je kan ontvangen. Af en toe kan een walk-in het voorrecht krijgen om een ​​afspraak en dus een tas aan te vragen. Sociale media suggereren dat een voorafgaande koopwoede de toegang vergemakkelijkt. Hoe dan ook, wat u wordt aangeboden, is misschien niet de tas die u wenst.

Maar de vernedering. Weken later brandt het nog steeds. Een volwassen vrouw die haar zaak moet bepleiten en moet kruipen voor de mogelijkheid om een ​​dure handtas te kopen, lijkt absurd. Om eerlijk te zijn, voor sommigen werkt het wel. Al moet je je afvragen of het het waard is. Zeker als het niet lukt.

Naarmate de FSH-moederschipstrategie evolueert naar overweging van recente aankopen zonder tas in de winkel, kan een gebrek aan personeel en protocollen u volledig uitsluiten. Het kan bijna onmogelijk zijn om een ​​aankoop te doen, als u niet in staat bent om veel tijd te besteden. Te wachten!

Er zijn niet genoeg verkoopmedewerkers. De schoenmedewerker zal niet helpen met sjaals, zelfs niet nadat je een lange tijd op een lijst voor schoenenhulp hebt gewacht, en vice versa. En zelden zal iemand u voorstellen aan een medewerker van lederwaren, zonder eerst aanzienlijk geld te laten vallen.

Afgezien van de ongrijpbare oranje dozen, leek de voorraad overal laag en het proces irritant moeizaam. Let wel, het verkooppersoneel dat we tegenkwamen, was voor het grootste deel charmant en aardig. Nogmaals, de ervaring was niet.

De zoektocht naar zwarte Chanel-sneakers vereiste bijvoorbeeld meerdere reizen door de stad. Het is één ding om de schoonheid van Parijs te voet te zien. Slenteren voor sneakers is een andere en mist enige allure.

Winkel A had niet de juiste maat. Verkoopmedewerker zei dat het in winkel B is en stuurde me daarheen. Maar (en het is een grote maar), ze kon met niemand daar een afspraak maken. Dat maakte het wachten op een nieuwe lijn bij een tweede winkel noodzakelijk. Verder kon niemand beloven dat de sneaker ook daadwerkelijk verkrijgbaar zou zijn.

En dat was het niet. Dus toen winkel B zei om met hetzelfde (gebrek aan) protocol naar winkel C te gaan, werd het kopen van die Nike sneakers thuis de slimmere zet.

Stel je voor dat je dit merk na merk doet, winkel na winkel… Het is vermoeiend, frustrerend en niet leuk. Is dit vakantie? De eerste grote reis sinds de wereld werd afgesloten door COVID en je wacht buiten een winkel in plaats van Parijs te zien?

Aan de andere kant leken de meeste shoppers het proces te accepteren. Natuurlijk, iemand hoorde opmerkingen over de regels en vroeg hoe lang het zou duren, maar ze wachtten. Ze bleven zo lang als nodig was. Alleen bij Hermès hoorde je frustratie: mensen die het dagenlang online hadden geprobeerd zonder succes, mensen die smeekten om gewoon een tas zonder quota te kopen… allemaal beleefd maar resoluut afgewezen.

Op een bepaald niveau hebben zowel luxeliefhebbers als merken de schuld. Met te veel shoppers, te weinig medewerkers, is er een onevenwicht tussen vraag en aanbod bij het personeel. Zou Hermès (of Chanel, Dior en Louis Vuitton) meer werknemers in de winkel kunnen toevoegen? Nou ja, misschien, misschien niet: er zijn beperkingen op het gebied van bezetting en veiligheidgericht op de fysieke ruimte, evenals de wens om een ​​bepaald ervaringsniveau te behouden.

Bovendien kan het toevoegen van personeel het goederentekort niet oplossen. Of het nu indirect of opzettelijk is, het aanbod van veelgevraagde artikelen is beperkt. Zelden kun je een boetiek binnen walsen en het item vinden dat je wilt in de gewenste kleur en maat.

De ervaring lijkt op een jacht of een race. Eerst aan de lijn (finish of wachten) krijgt de gouden goederen. Wat het nog erger maakt, zijn de waarschuwingen van verkoopmedewerkers op sociale media en persoonlijk, die klanten adviseren om snel te beslissen en snel te handelen.

Misschien is de echte vraag waarom we dit willen doorstaan. Is zwaar winkelen gerechtvaardigd door een paar dollars (of shekels of yen) te sparen? Zijn we zulke labelhoeren dat alleen deze topmerken volstaan?

We bekritiseren en klagen wanneer luxemerken de prijzen verhogen, maar het is vrij duidelijk dat de vraag naar deze artikelen groot is. Het is duidelijk dat de meeste shoppers niet worden afgeschrikt door stickerschokken of ongemak. Het is moeilijk om merken de schuld te geven van het vasthouden aan de economische basisprincipes van vraag en aanbod.

Is er een lijn (bedoelde woordspeling) die je niet zult overschrijden om je felbegeerde luxe tas te kopen? Een piketlijn? Een uur plus wachten? Of iets anders?

Anders gezegd, we vragen u, op welk punt is genoeg, genoeg?

Maura Carlin voor PurseBop
XO

Lees gerelateerde artikelen:

Ervaringen met Mijn Hermès Reveal & Paris Afspraaksysteem

Episch Hermès-jubileumcadeau: wanneer je man samenspant met je verkoopmedewerker

Hermès onthult mijn magische reis naar Parijs

Hermès Kelly Prijzengids 2022